آه  من  مکتب ایمان تو را می گیرد

از سر سفره ی دل نان تو را می گیرد

رد پایی که از این شمع به جا می ماند

دیر یا زود گریبان تو را می گیرد

الواریان

گل کنارش می نشاندساقه ای از خار را
یا به درمان می برند گه گاه زهر مار را
من بدم اما تو خوبی خوب می دانی که من
می دهم داروی وعده این دل بیمار را
امتحان کردم نگاهت را که تا کی عاشقم
مثل وزنه چون کشد انصاف دکان دار را
بین گرگان می روم در صید اهوی دلت
پاسبانی می دهم من دیده ی بیدار را
یا بِبَر دل یا ببُر حبل الجنون سینه را
رحم باید بر زمین خورده ز وصل یار را

الواریان

در میان ندبه های جمعه ها گم می شوم

باز جمعه دل شکسته راهی قم می شوم

گاه مانند کبوتر گرد مسجد می پرم

گاه همپای دعای خیل مردم می شوم

دانه ی تسبیح را ماوای عجل می کنم

مست یا فارس بدون جام ،بی خم می شوم

جمکرانی می شوم محراب باران می شود

باز هم در بین باران پر تلاطم می شوم

سجده ام را می برم تا روز هم عهدی ولی

در هیاهوی زمانه بی شما گم می شوم

علی الواریان

94/5/12