بار هزاران طعنه را بر دل کشیدم

دیدم تو را بر نی ولی دستم جدا بود

کوچه به کوچه از پس محمل دویدم

زاویه ی تن با زمین کم گشته اخر

من زیر بار غربت و مشکل خمیده ام

در بزم گرگان رفتی و از تن سرت رفت

کشتی وا مانده برین گل را کشیدم

کوفه ،خرابه ،شام و یا بازار بودم

حالا کنار تو در این منزل رسیدم

الواریان

و چشم خیس خودش را به دور می دوزد

چقدر موکب و عاشق چقدر خانه ی عشق

تمام جاده به شوق حضور می سوزد

سه روز پای پیاده سه روز شوق وصال

و خادمی که قدم را به زور می بوسد

و نام لیلی و مجنون چه بی جهت گل کرد

که لیلی از تب دریای نور می سوزد

و اربعین و گدایی که در تمام مسیر

شبیه دانه ی اسپند و اود می سوزد

الواریان