یاس پا خورده به دست باد پرپر می شود

رنگ نیلی بیشتر بر صورت و سر می شود

وقت پرواز کبوتر ازدحام تیرها

بیشتر معطوف بر افتادن پر می شود

زخم تن با مرهمی بهتر ولی زخم زبان

در هیاهوی زمان هر روز بدتر می شود

میخ در ضرب لگد سیلی و بازوی کبود

جمع اینها روی هم تصویر مادر می شود

دست بسته بی عبا تنها میان کوچه ها

شرح پامال غرور و شرح حیدر می شود

وارث یک چادر خاکی ز بعد مادری

بین سجاده قد و بالای دختر می شود

خاطر آقای مظلومان عالم دم به دم

با تن رنجور در بستر مکدر می شود

بوی دود از خانه می اید پس از آن واقعه

روضه خوان بیت عصمت خون بر در می شود

وعده کرده فاطمه با مرتضایش کربلا

آن زمانی که حسینش تشنه بی سر می شود

آب می ریزد علی بر پیکر یاس کبود

دیده اش مانند چشم فاطمه تر می شود

وقت دفن یاس پرپر در هجوم بی کسی

یاور تنهاییش دست پیمبر می شود

علی الواریان