دیریست که دل در تب و تاب گل زهراست

هر روز همه منتظران چون شب یلداست

گفتند که فردا زسفر باز بیاید

یک عمر گذشت و نظرم در پی فرداست

از سیصد و اندی نفرش هم خبری نیست

اقای بیابان به گمانم تک و تنهاست

در پیچ و خم رود نگاهی شده بی تاب

قلبی که امید و نگهش جانب دریاست

بر سنگ مزارم دو سه خطی بنویسید

حتی به لحد منتظر مهدی زهراست

الواریان

از دور دیده ام که زدی دست و پا حسین

خنجر برید راس تو را از قفا حسین

تشریح کرده اند تن و پیکر تو را

جان اگر از لب دراید بهتر است

نیمه های شب بر اید بهتر است

پا به پای دخترت در کوچه ها

عمه ام زینب نیاید بهتر است

الواریان