غبطه خوردم همه شب بر شب زندانی ها

به همین عشق که تا دار کشد فانی ها

به همان عاشق بی خورد و خوراکی که شده

 بدنش بی خبر از غصه ی بی نانی ها

اضطراب عدمم بیشتر از حس بقاست

چون حبابی به سر موج پریشانی ها

بی تو پر خط و ترک گشته پر پروازم

مثل خشتی که تنش مانده به ویرانی ها

عاطفه تیغ دو دم بود مرا غارت کرد

مثل چنگیز مغول بر صف ایرانی ها

الواریان