اول که نگاهم بهش افتاد دلم ریخت

سریع رد شدم ولی فایده نداشت دلم بدجوری بی تابی میکرد تو نگاهش نمی دونم چی بود که من و به هم ریخت

برگشتم از دور نگاش کردم آروم نشدم که هیچ دلم آشوب شد

سرم وانداختم پایین و اومدم جلو نتونستم سرم و بیارم بالا

حالا مدتیه از اون روز میگذره و من هنوز سرم پایینه

اما نه مثل اون موقع بلکه یه جور دیگه

حالاها فهمیدم واسه بالا رفتن باید از زمین شروع کرد

آخه اونم از زمین شروع کرد و حالا اون بالاست

خوش به حالش با همه ترکشای تو بدنش و با پای مصنوعیش چه راحت بالا می رفت