در قیامت کرم دست شما بیشتر است

در حرم حس غزل حس دعا بیشتر است

ناخوداگاه به ایوان طلا می ایم

جاذبه در حرمت از همه جا بیشتر است

زائرت سر به سلامت ز حرم می اید

بوی اسپند درین صحن و سرا بیشتر

سال ها ریزه خور خان مرادش بودم

چون سجیه به در بیت رضا بیشتر است

هر که از کرببلا امده با ما می گفت

شعف گنبد دوار شما بیشتر است

الواریان

می ترسم و جز خون جگری سهم دلم نیست

ویرانی من کم ز خراباتی بم نیست

ای مرگ امان ده برسم تا به ظهورش

ای وای که تا دامن تو فاصله کم نیست

ما را برسان خود به در خیمه چرا که

از دست اجل مهلت جان بردن و رم نیست

هر جمعه طلوعش تب امید وصال و

هر لحظه ی هجران تو جز درد و الم نیست

طائر که شدم قصد طواف تو نمودم

هر چند که افتاده ام و بال و پرم نیست

تو باشی من باشم و دیدار نباشد

اصلا تو بگو دوری از یار ستم نیست؟

ان دم که مرا سائل میخانه نوشتند

گفتند بنوشید از این باده که کم نیست

لولی وش و مغموم و ملبس به جفایم

امید به ادم شدنم هیچ رقم نیست

مغروق تمنای دو چشمان تو هستم

افسوس که در دور و برم هیچ بلم نیست

الواریان

خورشید می بارد به روی گنبد باران

 در طوف گلدسته کبوتر می پرد گریان

 کعبه اجاره می کند صحن عتیقش را 

جبریل می اید به پابوسش ولی حیران

 والشمس تفسیر وجودش می شود وقتی

 بر خاک می افتد ملک در سجده انسان

عکسی برای یادگاری می برد زائر

بالای ان هم می نویسد قبله ی ایران

از زمزمش دارالشفاها می شود احداث

طب الرضا بر درد جان ها می شود درمان

هر پادشاهی جیره خوارت بوده یک روزی

با یک غذای حضرتی حتی به لقمه نان

الواریان