خورشید می بارد به روی گنبد باران

 در طوف گلدسته کبوتر می پرد گریان

 کعبه اجاره می کند صحن عتیقش را 

جبریل می اید به پابوسش ولی حیران

 والشمس تفسیر وجودش می شود وقتی

 بر خاک می افتد ملک در سجده انسان

عکسی برای یادگاری می برد زائر

بالای ان هم می نویسد قبله ی ایران

از زمزمش دارالشفاها می شود احداث

طب الرضا بر درد جان ها می شود درمان

هر پادشاهی جیره خوارت بوده یک روزی

با یک غذای حضرتی حتی به لقمه نان

الواریان