در عمق جان سنگ های پینه بسته

آلاله ای عاشق تر از مجنون نشسته

گاهی غزل گاهی وصیت روی هر سنگ

با خط خونین شهادت نقش بسته

درمانده از مفهوم والای عروج است

چشمان خیره مانده بر سنگی شکسته

بوی خدا می اید از هرسوی اینجا

از این کبوترهای خونین بال و خسته

ای غافلان معراج را از ما گرفتند

در لذت خواب عروجی دسته دسته